تاریخچه سیستم اعلام حریق

چنانچه در مکانی آتش سوزی صورت گیرد، آنچه دراین‌باره مهم است اقدام سریع میباشد. هر چه ما سریع‌تر از وقوع آتش سوزی مطلع بشویم، راحتتر میتوانیم آن را کنترل کنیم.
در زمانهای گذشته در حدود چند قرن پیش، حریق را از طریق فشار دادن یک زنگ به واحدها یا ادارات آتشنشانی اعلام میکردند. در حقیقت در قرون گذشته این زنگ نوعی سیستم اعلام حریق تلقی میشد.
به دلیل دقت پایین سیستمهای اعلام حریق اولیه، آتش‌نشان‌ها در پیدا کردن مکان دقیق حریق دچار مشکل شده و دیر به محل موردنظر میرسیدند. بعدها شخصی به نام ساموئل اف. بی. مورس تلگراف را اختراع کرد.
با استفاده از تلگراف توانستند یک سیستم اعلام حریق سریع‌تر و دقیقتر بسازند.
اختراع تلگراف باعث شد که در شهر نیویورک در سال ۱۸۴۷ یک نوع سیستم اعلام حریق با خط تلگراف ایجاد شود. در این نوع سیستم، وقوع آتشسوزی از طریق شهرداری به ایستگاههای مختلف آتشنشانی در سرتاسر نیویورک اعلام میشد.

در سال ۱۸۵۱ و در ماه مارس، ویلیام چنینگ و موسی جی. فارمر در شهر بوستون از نوعی سیستم اعلام حریق استفاده کردند که در این سیستم از سیمهایی به طول ۴۰ مایل استفاده‌شده است.
این سیمها اتصال بین ایستگاه مرکزی را به ۴۰ جعبه سیگنال و ۱۹ زنگ که در مدارس، جایگاههای آتش لوکوموتیو و کلیساها قرارگرفته‌اند، برقرار میکند.
بعدها اولین سیستم اعلام حریق دستی توسط راجرز اختراع شد. درنهایت در سال ۱۸۷۱ یکسری از شرکتهای خصوصی در آمریکا اقدام به ارائه خدمات سیستم اعلام حریق کمکی نمودند.
در این سیستم برای ارسال پیامرسان از یک دور کد، ارسال به اداره پلیس از دو دور کد و برای اعلام حریق از سه دور کد استفاده میشد. یک مشکل بزرگ در این نوع سیستمها وجود داشت که در صورت قطع حلقه مدار، کل حلقه غیرفعال میشد. در سال ۱۸۸۲ این مشکل توسط چانسی اف. ام سی کولوح با استفاده از طرح حلقهای حل شد.